"De weg kwijtraken, dat viel nog mee. Maar die laatste lus, dat heb ik mentaal nog nooit meegemaakt. Ik wist niet meer wat ik aan het doen was, ik wist niet wat Barkley Marathons waren. Ik wist gewoon nog: ga naar dat boek, neem je pagina en ga verder. Naar het einde toe, omdat ik sneller en sneller liep, zorgde de adrenaline ervoor dat mijn hersenen terugkwamen. Toen begon ik door te hebben dat het nog kon lukken. En begon ik weer te beseffen wat ik aan het doen was. Die hele laatste loop was ik alles kwijt", klinkt het bij Karel Sabbe.
"Twaalf uur aan een stuk gehallucineerd. Geluiden gehoord, muziek gehoord. Mensen horen babbelen... Ook niets geslapen. Nul komma nul. En dan tegelijk, met die extreme inspanning, loopt die vermoeidheid zo extreem op. Het dringt nog niet helemaal tot mij door."
